I dag, 14 januar er det 70 år sidan Tor Jonsson døydde. Han avslutta livet sitt sjøl. Tarjei Vesaas fann han i senga si. Da levde han framleis og vart sendt på sjukehus, men han vakna aldri opp att. Vesaas reiste tilbake dagen etter. Her refererer vi frå Ingar Sletten Kolloens biografi «Berre kjærleik og død»:
”Framfor senga ligg eit ark. Det er eit dikt. Ljøstad, som har gått gjennom manuskripta Tor Jonsson gav han både før jul og den dramatiske laurdagskvelden 6. januar, har ikkje sett diktet før. Ettersom han ikkje leverte det inn, har han høgst sannsynleg skrive det den aller siste tida.
Diktet byrja slik: ”Eg åtte ikkje kjærleik””.
Dette diktet var så sterk ei melding at det ikkje kom med i «Dikt i samling». Først nå, i den nye og utvida ”Dikt i samling» er diktet med.
Meir om den nye boka finn du her:
https://samlaget.no/products/naerast-er-du-nar-du-er-borte-dikt-i-samling?_pos=1&_sid=c0885c12b&_ss=r
Tor Jonsson saman med Ruth Alvsen, kvinna han hadde eit forhold til. Er det Ruth han skreiv om i diktet som låg på nattbordet?
Eg åtte ikkje kjærleik
Eg åtte ikkje kjærleik
men tala pent med englemunn
og alle mine tome ord
gjer stygg mi levestund.
Eg såg det vonde koma
og visste kva det galdt
men åtte ikkje kjærleik
og difor sveik eg alt.
Eg brann for alle arme
og stod i broderring,
men åtte ikkje kjærleik
og difor er eg ingen ting.
Eg åtte ikkje kjærleik
og difor er eg jord.
Men kanskje finst eit rike
der einast kjærleik gror.
Gjev meg svolt og svide
gjev meg einsemd på ei øy.
Den som elskar han skal sigre
over døden med å døy.
Døden går i verda
skapar dagen om til natt.
Der skal døden overvinnast
kjærleik einast leva att.
Gjev meg gull og grøde
gjev meg meire enn eg treng.
Ein gong skal eg døy i einsemd,
lik ein fugl med broten veng.